In dit derde blog over het Rotterdamse internationale filmfestijn vandaag vier films uit verschillende landen. Films uit Frankrijk, Israël, Brazilië en Rusland. En een heel bijzondere extra programma poëtische fragmenten uit De Kleur van Granaatappels van Sergei Parajanov. Vrijdag ging de Tiger Award naar Present.Perfect. van Zhu Shengze uit China. En de Special Jury Award naar Take me Somewhere Nice van de Bosnisch-Nederlandse filmmaker Ena Sendijarević.(zie blog 1) De Publieksprijs is gewonnen door Capharnaüm uit Libanon.
C’EST CA L’AMOUR van Claire Burger (Party Girl, co-regie) gaat over een familie uit Forbach in Frankrijk met twee pubermeisjes. De moeder heeft iemand anders ontmoet en gaat uit huis. De vader een sympathieke rol van Bouli Lanners, weet niet goed wat hij aan moet met zijn opgroeiende meisjes van 14 en 17. Hij geeft zich op voor een theaterproject met allerlei buurtbewoners. Zijn vrouw werkt in het theater als lichttechnicus, zo kan hij haar in de gaten houden. De meisjes missen hun moeder die weinig naar hen omkijkt.
Sarah Henochsberg
Als hij de jongste ziet zoenen met een meisje uit haar klas, weet hij zich geen raad. In een vragensessie na afloop van de film blijkt dat het jongste meisje de cineaste zelf vertolkt. Zij wordt levensecht gespeeld door Sarah Henochsberg (foto). Een naam om te onthouden. Het knappe van deze goed geacteerde en geregisseerde film is, dat ondanks de dramatische thema’s als eenzaamheid, vervreemding, het ontdekken van je seksualiteit, de film nergens uit de bocht vliegt of sentimenteel wordt.
God of The Piano
GOD OF THE PIANO gaat over Anat een boeiende en intense pianiste van in de dertig en de relatie met haar zoontje. De film is geregisseerd door de Israëlische debuterende regisseur Itay Tal. Anat wordt uitstekend gespeeld door de knappe en bekende Israëlische actrice Naama Preis. Als haar zoontje ter wereld komt, verlangt zij dat hij in de voetsporen treedt van haar vader, een beroemde musicus. Deze wens is zo sterk dat het een obsessie wordt, alles moet wijken voor dat doel. De jongen groeit op en is eigenwijs en tegendraads, heel gewoon voor een puber.
Less is more
De film zit vol met muziek fragmenten. Soms te zwaar aangezet, elke stilte en overgangsshot wordt opgevuld met klassieke muziek. De ongeschreven film wet ‘less is more’ geldt ook hier. Ondanks dat weet Itay Tal van zijn debuut een boeiende film te maken, met een intrigerend thema. Naama Preis draagt de film en weet mede door haar sterke acteren en mooie verschijning de aandacht continu vast te houden.
Hart van de wereld
Een heel andere debuutfilm is NO CORAÇÃO DO MUNDO (het hart van de wereld) uit Brazilië. Vakkundig gemaakt door Gabriel en Maurilio Martins. Een mozaïek film over verschillende bewoners van een arme wijk in de stad Contagem. De filmmakers die geen familie van elkaar zijn, komen zelf uit deze wijk en de personages, die ze laten zien zijn gebaseerd op mensen die zij kennen. De film geeft een duidelijk beeld van hoe het is om je alleen met overleven bezig te houden.
Identificeren
Probleem voor mij is dat ik het moeilijk vind mij met deze karakters te identificeren. Dat is essentieel voor elke film en is een van de voorwaarden om mee te kunnen leven met de personages. Hoe meer tegenstrijdige kanten zo’n karakter heeft hoe beter. Deze mensen tonen maar één kant van zichzelf en staan ver van me af, de dialogen zijn nogal oppervlakkig.
Ana, die kaartjes verkoopt in een bus is het meest interessante personage, zij reflecteert af en toe op haar leven. Helaas heeft zij een foute vriend Marcos die betrokken is bij een verkeerd aflopende liquidatie. Om weg te komen uit hun kleine criminele wereld bedenken ze een riskant plan.
Sheena 667
Het Russische paar Vadim en Olya in SHEENA667 dromen ervan om naar Duitsland te reizen en daar een tweedehands sleepwagen te kopen. Urenlang zoekt Vadim op internet naar auto’s. Hierbij komt hij toevallig in aanraking met een webcam porno meisje uit Amerika. Hij raakt volkomen geobsedeerd door haar. Het seksmeisje en haar webbaas weten het geld uit zijn zak te kloppen. Debuterend regisseur Grigory Dobrygin gebruikt droge humor om zijn parodie op de verleidingen van het world wide web te illustreren. De film is goed gemaakt, maar je kunt je afvragen of het thema een lange film waard is. Wat mij betreft zou dit verhaal ook in een korte film onder de 50 minuten verteld kunnen worden. De vorm is vernieuwend opgedeeld in kleine hoofdstukjes met bewust net te harde Bach klavecimbel muziek op de soundtrack.
De Kleur van Granaatappels
Een van de meest bijzondere evenementen in IFFR 2019 is een Russisch/ Oekraïens eerbetoon van een heel andere aard. Onder de titel Temple of Cinema worden fragmenten gepresenteerd uit de film ‘De Kleur van Granaatappels’ van Sergei Parajanov( 1924-1990). Vertoond in de sfeervolle Arminiuskerk vlakbij museum Boijmans. In diverse houten kijkkasten worden de fragmenten met stemmige muziek op de achtergrond in een loop getoond. De Kleur van Granaatappels is een zeldzaam authentieke, poëtische en mystieke film in fraaie beelden over het leven van de Armeense troubadour en dichter Sajat Nova.
Jaap Mees
Mijn Top 5 van IFFR 2019:
-At Eternity’s Gate van Julian Schnabel.
-Take Me Somewhere Nice van Ena Sendijarević.
-Cést ça l’Amour van Claire Burger
-Doubles Vies van Olivier Assayas
-Camino, een feature length selfie van Martin de Vries.
- All rights van de foto’s van alle verslagen : IFFR 2019.
Waardeer dit artikel
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.